Trek het je aan!

De ochtend is regenachtig begonnen. Ik zie kleine druppels uit de lucht vallen om uiteindelijk de grond te kussen. Ik zie een voedingsbron voor de droge aarde. Bij de lente denken we allemaal aan de bloeitijd, maar zonder hemelwater geen bloei. Zo eigenlijk geldt dat ook voor de projecten die je opstart, aan begint, mee bezig bent. Je moet het voeden. Het heeft input, inspiratie, aandacht nodig.

Ik hoor Gavier Guzman in Koffietijd Einsteins woorden herhalen over waanzin. Dat waanzin is: hetzelfde blijven doen, maar toch een andere uitkomst verwachten. Precies datgene heeft mij doen besluiten, al was dat gisteren al opnieuw een eye-opener op dat gebied, dat aan de zijlijn blijven staan niet meer het gewenste resultaat heeft. Dus trek ik de stoute schoenen aan. De schoenen die mij stappen laat maken met meer lef en durf, en besluit ik, zoals ik wel vaker de laatste tijd doe, puur op gevoel, om mij ook in dit volgende avontuur te storten.

Het regent nog steeds. De lucht die ik te zien krijg, dat heerlijke wit grijzige, wat ook wel iets weg heeft van een achtergrond van een mysterieus sprookjesachtig tafereel. Als ik dadelijk naar school loop om mijn kinderen te halen, steek ik mijn paraplu omhoog en vang ik de regendruppels als kleine kusjes op.

Dan trek ik nu maar even mijn regenlaarzen aan, die zorgen voor de durf en lef om in de plassen te stampen.