Gillende keukenmeid. Maak(t) het (wat) uit!?

Een ochtend zoals alle ochtenden. Nou ja het komt niet zo vaak meer voor de laatste tijd maar vandaag was een mindere ochtend. Alle voorbereidingen getroffen om het zo goed mogelijk te laten verlopen maar helaas dachten broer en zus er anders over. Ik heb even mijn momentje boven als broer en zus andere plannen hebben en het ijzige gegil van zuslief waarschijnlijk tot aan het einde van de straat te horen is.

Ik stap onder de douche. Pak gewoon even wat tijd voor mezelf. Ik gun mezelf die aandacht. Ik voel de druppels op mijn schouders en word blij van de warmte bij mijn voeten staand in een klein laagje warm water. Ik smeer mezelf in met mijn all time favourite bodylotion van de Body shop ooit cadeau gekregen van een vriendin. Ex vriendin inmiddels. Soms moet je afscheid nemen van iemand. Of zij van jou.

Dan moet ik denken aan de aflevering van Koffietijd van afgelopen vrijdag op internationale vrouwendag. Daar hoorde ik Annemarie Postma het nog zeggen dat je het soms gewoon moet uitmaken met je vrienden die niet meer gezond meegroeien. Je wint er immers niks mee door jezelf te verliezen. Vaak zijn er vrouwen die in een relatie blijven waarin ze maar amper de helft van zichzelf zijn om zich heel te kunnen voelen met die ander.  En ze heeft gelijk. Jij bent niet meer dezelfde persoon en zoals ze het zo mooi verwoord dat is dan een vriendschap uit de oude tijd. Zeg het ze, schrijf een brief. Maak het uit!

Je kunt zeggen dat het niet gemakkelijk is om in een relatie, vriendschappelijk danwel met een partner, authenthiek te blijven aan jezelf. Maar de kern van het verhaal is eigenlijk heel simpel. Dicht bij jezelf blijven doe je gewoon door te luisten naar jezelf en doen wat goed voor jou is. Zonder oordeel, mild zijn voor jezelf. Handel niet vanuit verwachtingen van een ander hoe jij je moet voelen of moet reageren. En op die ochtend onder de douche was ik de nieuw verworven stress door zuslief haar gegil en broerlief zijn geplaag (gokje) van me af en start de dag zonder zorgen.

Om geen kastanjes op het vuur te gooien, pak ik even een momentje voordat ik vanuit de automatische piloot reageer en zeg ik tegen broer en zus dat ik het fijn zou vinden als ze de volgende keer zouden kunnen spelen zonder te gillen en complimenteer ze met het feit dat ze zichzelf hebben aangekleed.
Broer en zus kijken elkaar aan, knikken bevestigend op het spelen zonder gillen en lachen, na het in hun zak steken van het compliment. Uiteindelijk toch best een goede ochtend als je het mij vraagt.

Jassen aan, sjaal om en op naar school!

Klik hieronder als je het stukje van Annemarie Postma wil terugkijken het item begint op: 9.24 tot: 15.33

http://www.koffietijd.nl/video/vrijdag-8-maart